Category Archives: Columns

2
maart
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Article in press(ure)

Er wordt vaak gezegd dat mensen beter presteren onder druk. Ik merk zelf in ieder geval dat ik die stok achter de deur af en toe wel nodig heb. Dat verklaart wellicht waarom het schrijven van deze column pas lukt nu ik de deadline al ver achter me heb gelaten. Had ik mezelf meer onder druk gezet, dan had ik wellicht de deadline wel gehaald. Maar het risico bestaat om onder te veel druk te bezwijken, waardoor er vervolgens helemaal niks meer lukt. Dat is waarvoor ik bang ben bij het doen van wetenschappelijk onderzoek. De druk om geld binnen te halen en te publiceren is groot. Het motto is ‘hoe meer hoe beter’, terwijl het wat mij betreft ‘hoe beter hoe liever’ zou moeten zijn.

2
maart
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Toerist in eigen Hogeland

Een vriend uit Engeland (mate zou in alle opzichten de beste vertaling zijn) die ik aan het begin van mijn studie aan de universiteit als uitwisselingsstudent leerde kennen, was afgelopen week een paar dagen bij me op bezoek en herinnerde me aan een goed verhaal dat we jaren geleden eens samen beleefden. In zijn reislust en vastberadenheid om Nederland verder te ontdekken (en om en passant een wedstrijdje van Ajax mee te pikken) komt hij ieder jaar even ‘over’. Op die momenten stel ik me altijd even vriendelijk als vrijwillig als herbergier op en bied hem logies en ontbijt.

1
december
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Zwartenhoofdenhuis

Jacob van Hoof Volgende week ga ik met drie oud-huisgenoten even zoveel dagen naar Riga, de hoofdstad van de Letse republiek. We boekten het stedentripje afgelopen augustus eigenlijk in een hete opwelling nadat één van ons in de WhatsApp-groep (binnen het studentenhuis schoolden wij stiekem samen) liet weten dat hij op internet op een belachelijk […]

1
december
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Is dit nu later?

Brigitte Geurts Ooit zaten we allemaal vol dromen over wat er van de toekomst zou worden. We zouden later dolfijnentrainer, brandweerman of (in mijn geval) professioneel pannenkoekenversierder worden. We zouden later wonen in huizen met helikopterdek, boerderijen met eigen manege of (in mijn geval) een zwembad bewaakt door bloedhonden. We zouden later trouwen met een […]

1
september
Posted by
1 Comment
Posted in Columns

To lose

In de week dat Nederland met logge bultruggen met stompe neuzen haar verliezen binnenhaalde, nam ik definitief afscheid van mijn broer. De Française had die ochtend haar Renault Mégane Bleu met de laatste spullen volgeladen en met ‘t grinnikje dat vanaf onze jeugd de zijne was boog haar vriend, mijn broer, zich naar me toe en omarmde me. Het moment suprême was daar. Om het gewichtige momentum van hun definitieve vertrek naar Zuid-Frankrijk wat banale lichtvoetigheid mee te geven (maar ook omdat het in ons gezin en opvoeding aan liefde voor voetbal en patriottisme totáál heeft ontbroken) had ik hem kort daarvoor bij wijze van grapje en dik aangezette dramatiek (ons gezin daarentegen niet geheel vreemd) het shirt van het op-twee-na-beste voetballand ter wereld gegeven.

1
september
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Balans

Ik ben altijd op zoek naar balans in mijn leven. Misschien komt het doordat ik een astrologische weegschaal ben, misschien komt het doordat ik een mens ben. Op veel verschillende vlakken in het leven is het belangrijk om het juiste evenwicht te vinden. Eigenlijk zijn we constant dingen tegen elkaar aan het afwegen. Maar hoe bepalen we waar de balans tussen die dingen ligt en wat kunnen we doen om deze te waarborgen?

2
juni
Posted by
1 Comment
Posted in Columns

Park Lingezegen

Over dit pad langs de rivier fiets ik naar mijn werk. In deze contreien is de Linge nog nauwelijks meer dan een uitgestrekt kanaal met een onberoerd waterdek. Enkel een briesje of wat flipperende koetenvoeten maken dat ze hier en daar wat in haar eigen sop kringelt, maar meer ook niet. Het zijn de begindagen van het voorjaar van veertien en met deze wind in mijn rug voel ik de eerste zonnestralen nog voorzichtig maar ongestoord mijn onderarmen warmen. Ik heb er mijn mouwen speciaal voor opgestroopt. We zijn er weer, de zon en ik, op deze dag en in dit licht. In deze setting maakt mijn verbeelding overuren en forens ik niet alleen van en naar mijn werk, maar ook heen en terug door de tijd – zo is fietsen verbeelden en wordt verbeelden dichten.

2
juni
Posted by
1 Comment
Posted in Columns

Atoomnummers en ablatieven

nmiddels is het zeven jaar geleden dat ik mijn eindexamen VWO deed. Een half jaartje eerder had ik eindelijk een beslissing kunnen maken over mijn studiekeuze: scheikunde. Dat ik besloot om scheikunde te gaan studeren, kwam niet omdat het mijn leukste of zelfs maar beste vak was op de middelbare school. Uiteindelijk waren mijn cijfers voor de meeste vakken hetzelfde en scoorde ik op Engels en Latijn zelfs hoger. Dat ik een bèta ben, kunnen mijn verzameling Rubik’s cubes en ik niet ontkennen. Maar ben ik dan automatisch geen alfa, ondanks mijn wandvullende boekenkast en passie voor taal en tekst? Ik zeg wel eens dat ik bij dag een bèta ben, en bij nacht een ‘halfa’ (halve alfa). Maar wat houdt het eigenlijk in om een bèta of (h)alfa te zijn en gaan die twee wel samen?

3
maart
Posted by
0 Comments
Posted in Columns

Entiteiten

Op de ochtend van de bruiloft van mijn beste twee vrienden (het is een schitterend gegeven dat juist zij met elkaar trouwen) besloot ik helemaal opnieuw te beginnen. Het was inmiddels te laat dat voor mijn taak als ceremoniemeester te doen gelden, maar de speech die ik had geschreven en welke niet naar mijn tevredenheid af of afgerond was, en die bovendien inhoudelijk niet waarachtig weerspiegelde wat ik écht tegen ze wilde zeggen, moest hieraan geloven. Op wat – tot nu toe – het meest grootse moment in het leven van mijn vrienden moest worden waren ze mijn maximale waarachtigheid en integriteit (of wat er die ochtend nog uit zou komen) eens te meer waard.

3
maart
Posted by
3 Comments
Posted in Columns

Luchtkastelen

Hoog op een muur in het centrum van Nijmegen staat een tekst geschreven die in mijn ogen tot de meest inspirerende graffiti (of is het kunst?) ooit hoort: ‘Wie bouwt er nooit eens luchtkastelen?’. Mijn eerste gedachte toen ik deze tekst las, was dat we alleen als kinderen luchtkastelen bouwden. Toen konden we ons urenlang vermaken met de meest vergezochte scenario’s die we konden verzinnen. Nu hebben we daar geen tijd meer voor, geen zin meer in en geen mogelijkheid meer toe. We hebben het te druk met in de echte wereld leven, zo houden we onszelf voor. Of zouden we het gewoonweg niet meer kunnen? Wijsheid komt met de jaren; zou onze creativiteit met diezelfde vaart verdwijnen? En wat betekent dat voor onze maatschappij?